PHISUT AKSON: 👉 Rai Kan Khong Phutthanachak Nan 👈

👉 Rai Kan Khong Phutthanachak Nan 👈

6 ความคิดเห็น:

tipitaka91@gmail.com•Work กล่าวว่า...: ✍️📚“พึงทราบเรื่อง ความจริงทางสิ่งแวดล้อม ทางภูมิศาสตร์ และภูมิประเทศกันต่อไป เกี่ยวแก่การที่จะต้องได้นำมา หรือนำไป ซึ่งทรัพยากร ตามที่มี ในที่แห่งชนบทนั้น ตามประเทศ และภูมิประเทศเหล่านั้น , ที่ซึ่งว่า ให้ได้ แสงแดด สายลม และสายน้ำตามต้องการ และซึ่งขุมทรัพย์ทั้งปวง ซึ่งกล่าวว่ามีอยู่ในภูมิประเทศนี้ แล้วนั้น ว่า จะได้เล่าเรื่องในเมืองนี้ด้วย เกี่ยวกับที่อยู่ ที่ว่างาน ของผู้นำปราชญ์ อันชื่อที่อยู่นั้น มีชื่อว่า อาคารนิรุตติสภา ซึ่งได้ตั้งอยู่ในเมือง โดยท่ามกลางประเทศ และภูมิประเทศเหล่านี้ นั้น มาเป็นเวลากว่า ๑ หมื่นปีแล้ว เข้าหมื่นปีที่ ๒

อาคารนิรุตติสภา ประดับ ดารดาษ ด้วยทองเงิน มีทั้งหลังคาโล้น มี หลังคามียอดมีจั่ว มี ที่ประดับแก้วมณี เป็นอาคารชั้นเดียว สูงใหญ่แลดูตระการ และมีห้องผู้นำปราชญ์ สำหรับว่างานอยู่ในนั้น ตามที่โฆษก และผู้ที่มีหน้าที่นำเที่ยว ท่านแถลง , แลดูโดยรอบนั้น รายรอบอยู่ด้วยตึก ๔ ตึก คือตึกโชติฉันทา อยู่ทางทิศเหนือ ประดับ ดารดาษ ด้วยทองเงิน หลังคามีแก้วมณี เป็นอย่างเดียวกัน ทั้ง ๔ ตึก เป็นแต่ว่า มีการแสดงความเฉิดฉายพรายแสงของแต่ละตึก ฉะนั้น ต่างๆกัน เมื่อวาระเวลาในแต่ละวันมีการเคลื่อน เวียนไปทางตะวันออก ที่ทิศตะวันออกเป็นที่ตั้งของตึกกรุณาการ ที่ทิศใต้เป็นที่ตั้งของตึกดรุณีสาส์น ที่ทิศตะวันตกเป็นที่ตั้งของตึกจิตวาสนา มีทาง ข้ามคูน้ำมีสะพาน เป็นทางที่ทอดตรงมาสู่อาคารนิรุตติสภา ฉะนั้น รายทางมีการปลูกดอกไม้และไม้ยืนต้นสวยงาม

นี้เขตในเมือง ภายในภูมิประเทศ ดังกล่าว นิรุตติสภา เป็นสถานที่สำคัญ เรียกว่า ที่ว่างานและกิจการ ให้เกิดประโยชน์และธุระ ที่เป็นความเจริญสำหรับประเทศและภูมิประเทศเหล่านั้น ดังนี้แหละ เราพูดถึงนิรุตติสภานี้หละ ซึ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับที่เรียนที่ศึกษาอยู่นี้ อันซึ่งเป็นเรื่องบัญญัติ เรื่องคาถา เรื่องประกาศ และอาณัติสัญญาที่เนื่องมานี้ ที่เรียกว่า มรรคา และบรรดาสิ่งต่างๆ ประดาที่เป็นพระภาค ของพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า ซึ่งปรากฏบรรจุ และตราอาณัติสัญญาสำคัญทั้งปวง ดังกล่าว ได้เถลิง และสถิต ณ ที่ว่าการ คือนิรุตติสภา อาคารนั้น”📚✍️; 13 มิถุนายน 2567 เวลา 14:56
LOONA TEAM 6:31 PM 9/11/2024 กล่าวว่า...: 11 กันยายน 2567 เวลา 18:31
Ariyaka-script -* Proto_language กล่าวว่า...: ⌨️🖱️🧑‍💻…sattakayo ca akaso cakkavala canantaka buddhananam appameyyam na sakka ete vijanitum…💻🪪✍️; 6 พฤศจิกายน 2567 เวลา 13:25
Phra Acinnasilo กล่าวว่า...: 💻🪪✍️…⌨️🖱️🧑‍💻

“ถ้าให้ตอบ ตามนัย ด้วยอรรถาธิบาย ตามนัย! แห่งนิรุตติธรรม! หรือ ‘นิรุตติปถสูตร’ ไว้เป็นการ ซ่อม! ความคิด หรือซ้อม!ความคิด เช่นนี้ อาตมา ก็คงยังจะตอบไม่ได้ดีนัก, เพราะ มิได้ บรรลุ ความชำนาญพระสูตร ไปถึงเพียงนั้น, แต่ทั้งนั้น เรื่องว่า เข้าใจ ไป ทื่อ ๆ หรือ ซื่อ ๆ เพื่องาน หรือเพื่อผลรายได้ทางกุศล, ดังนั้น ก็อาจที่จะแถลงได้ ไปตาม ‘ชื่อ บัญญัติ หรือภาษา นั้น ๆ’, อันที่ย่อม จะไม่ให้มีเล่ห์กลอะไร เกินไปกว่า ‘ตรารูป ตราเสียง และอาณัติสัญญาที่ได้’ ดังนี้ ตามแต่จะได้สมมติ หรือให้สมมติ โดยอัตโนมัติ ไปสู่ หรือไปยัง คลองแห่งมโนทวาร แลจักษุ แลทวารต่าง ๆ , ซึ่งรับรู้ อยู่ ซึ่ง การสื่อสารเช่นนั้น อยู่อย่างฉับพลัน, เช่นนั้น ด้วยการสื่อสาร การเขียน การตรา ลงอย่างฉับพลัน! ก็อาจจะทำให้ ‘เสียความคิด!’ ที่ตั้งไว้ว่า จะไม่แสดง! , แล้วนั้น, ถ้าเขียน หรือแสดง ก็ย่อมที่จะเสียความคิด ‘หรือเสียบริกรรม!’ เช่นนั้นไป ซึ่ง ก็น่าจะถือว่า เสียรายได้ เสียประโยชน์ จากการเก็บ หรือการปิด หรือประโยชน์ ที่ดี ที่พึง เป็นผลได้ แห่ง ‘การประพฤติเพื่อสงบความคิด’ หรืออัน ประพฤติ เพื่อ ที่จะได้ผลรายได้ จากการเงียบงัน!, เช่นนั้น ก็จึงมิอยาก จะจรด จดเขียน มาบอก มาต่อความ ด้วย, เพราะ หากเงียบงัน ไปจนได้ บริกรรม! (บาทพระคาถา บทพระคาถา) ซึ่งเมื่อประมวลไป อยู่เช่นนั้น แล้ว ย่อม ให้ได้ความฮึกเหิม! หรือที่ให้ได้กล้าหาญ ในการที่เป็นอยู่ หรือปฏิบัติ, ทั้งนั้น ถ้าห่วงที่จะตอบ หรือห่วงที่จะต่อความ ก็พึงคงจะได้เป็น แค่พระนักเขียน หรือไม่ก็คงจะเป็นได้แค่พระนักโฆษก

แล้ว ก็คง จะได้ความตำหนิติติง ไปตลอดไป อยู่เช่นนั้น, เพราะ มิได้ บวช! ให้จรดไปถึงวิเศษไปได้, แต่ทั้งที่จริง ความรู้เฉพาะ เช่นนั้น ก็อาจดีอยู่ คือ ถ้ากรรมใด เป็นเครื่องอยู่ เครื่องค้ำประกัน ให้ได้ประพฤติพรหมจรรย์ ได้ ยืดนาน ต่อไป ก็ควรที่จะน้อม ความรู้ ความคิด เช่นนั้น ให้อยู่กับตัว หรือโน้ม ความรู้ ความประพฤติ หรือความคิดเช่นนั้น ให้เข้ามา, เพราะ ความรู้! นำไปสู่ความสมบูรณ์บริบูรณ์ อยู่ในแง่นั้น แล้วประกันตนเอง ไว้ได้ อยู่โดยแง่นั้น ก็ย่อมจะยังดีอยู่, เพราะ เตลิด! เลยไป จนเกินการบวช ก็ไม่อยากได้ และ ถ้าไปไม่ถึง การบวช ก็นับว่า ไม่อยากได้! แล้ว ความ! อะไร? ที่จะค้ำยัน ให้ตนเอง ได้ธำรงวินัย หรือให้ได้ข้อหน่วงเหนี่ยว ที่ จะให้มีจิต มีกำลัง ที่จะพอกระทำงานให้ศาสนา กระทำงานให้พระพุทธเจ้าได้, ฉะนั้น มุ่งเอา ตรงสารัตถประโยชน์ อย่าได้ ไปเห็นแก่ การคิด บวก ลบ คูณ หรือ หารอะไรเลย, พอเรื่อง แก่คุณของ การสร้าง! ก็ย่อมใช้ได้ หรือแม้นแต่ พอแก่คุณ ของการทำลาย แห่งการทำลาย! คุณแห่งการทำลายก็ยังใช้ได้, ฉะนั้น เล่ห์ ทางความคิด หรือกลทางความคิด เช่นไรนั้น, ที่แท้ เป็นเพียง ความ อันเพื่อ ที่จะเพียรทางคิด ทางพิจารณา ไปจนกว่า จะให้ได้ ‘บริกรรม!’ ที่มีความพอดี มีความถูกใจ คือพิจารณาไป เพราะ อยากที่จะให้ได้ ความฮึกเหิม ความกล้าหาญ แลความตื่น! ที่พอดี นั่นเอง จึงหาทางเพียรคิด เพียรทราบ เพียรอยู่ ในการที่จะคิดพิจารณา”; 29 มีนาคม 2568 เวลา 23:20
Phra Mahanamo กล่าวว่า...: ⌨️🖱️🧑‍💻…💻🪪✍️

“ที่จริงแล้ว น่าที่จะ ได้ไปที่ กลอน สรตะ! อันตั้งเป็น กรรมสังคีตขีดเขียน เช่นนั้นแหละ ทุกเมื่อ, ซึ่ง เรียกว่า ตั้งกองป้องกัน หรือ ซ่อม! รอยเขียน รอยขีด ไว้ให้ได้ชะงัด หรือ ให้ได้กลุ่ม หรือแถบทางสัญญาญาณ ที่หนาแน่น ที่เข้มดี! เข้าไว้, จึงจะเรียกว่า ให้กั้นไว้ดี กั้นไว้อย่างน่าไว้ใจ, เพราะ จะเปรียบว่า เคลื่อน! เก็บไว้ แล้วก็ปล่อยทิ้ง หรือปล่อยไปตาม การใช้งาน นี้ถูก, คือ ย่อมถูก ตรงที่ จะพึง ยกทั้งระบบ และระเบียบขึ้น คือ ย่อมที่ จะได้มี ‘ร้อยแก้ว ร้อยกรอง’ ไปตามกัน, เพราะ แต่ ร้อยแก้ว ฉะนั้น เป็นอรรถะ พยัญชนะ เป็นประโยชน์ทางอรรถาธิบาย ให้สืบไป , แต่ที่ จะให้ ได้ระบบระเบียบ ขึ้นมา คือ ร้อยกรอง!ฉะนั้น เพื่อ ที่จะ ให้ได้ กรรม! คือ‘บทบริกรรม!’ ที่จะสลัก! หรือใส่สลัก ข้อต่อ อัน ขึ้นกับ ส่วนที่กั้นความเสื่อม และ หรือ สอดสลัก ไปสู่ข้อต่อ หรือ ท่อเรื่อง หรือสายเรื่อง อันขึ้นกับ ที่ ที่พึงพลักดันให้ไปสู่ บทความเจริญ จรดแล้ว เมื่อ ให้มีทั้ง ร้อยแก้วและร้อยกรอง นั้นดี คือการที่ได้จัด ได้ทำทางข้อมูล เช่นนั้น ได้มีความที่ พึงไว้ใจ ที่ กระทำแล้ว อยู่ ในนัย ที่ลงไว้ หรือทำไว้ ทั้งทางสูง และทางลึก, ทั้ง จะว่า ‘วาดรอยไว้ที่อากาศ วาดรอยไว้ที่ผืนน้ำ หรือว่าจะสลักลงลงที่หิน’ ทั้งนั้น ว่าที่ทำ ย่อม มิได้มีวิเศษเท่า หรือวิเศษไปกว่า ย้ำ! สลัก! หรือ ดีเท่า กะการที่จะขีดเขียนไว้ในใจ ได้ อย่างถาวร มิลืม, แต่ทีนี้ ว่าแก่ การกระทำ ที่จิต จะยังมิขาด จากวัตถุ คือเรื่อง, คือ เพราะ จิตอันเนื่องกับวัตถุ ฉะนั้น หรือ วัตถุอันเนื่องกับจิต ฉะนั้น ยังมิขาดกันกับวัตถุ คือเรื่อง, เช่นนั้น ตรงที่ ยังมิพ้น! ร้อยแก้ว ที่คือ จิตอนันต์และวัตถุอนันต์ ทั้งด้วยร้อยกรอง ที่เป็นจิตอนันต์และวัตถุอนันต์ จึงจำเป็นที่จะต้องประกาศ บรรเลง หรือ สาธก อยู่เช่นนั้น เสมอ, เพื่อ มนุษย์ ที่ไม่ใช้ชีวิตผ่านไปเปล่า ๆ จะเห็นได้ เข้าใจได้ และได้ประโยชน์ ได้อยู่”; 30 มีนาคม 2568 เวลา 05:39
Phra Kamalo กล่าวว่า...: ⌨️🖱️🧑‍💻…💻🪪✍️

“เมื่อ ตั้งพิจารณา คำว่า ‘นิรุตติธรรม’ ต้องให้ได้ คำถามว่า ‘คุณได้งานทำหรือยัง หรือ ได้ทำงานของคุณหรือยัง’, ซึ่ง ในที่นี้ ตาม นัย นี้ หรือ นัย! แห่ง พระสูตร คือ ‘นิรุตติปถสูตร’ ก็ดี ย่อม หมายถึง สิ่งที่เป็น สมมติ! อันคือ สิ่งที่ ย่อม แต่เป็น เพียง ชื่อ! บัญญัติ และภาษา ไปแค่เท่านั้น, เช่นนี้ คือถามว่า ทำงาน ทำหน้าที่ ของตนเองหรือยัง โดยฐาน ที่ยังดำรงอยู่ อย่างที่จะต้องมีสมมติ, และใช้ สมมติ! สำหรับ เรื่อง ที่ยิ่งใกล้ชิดเข้ามา หรือเรื่อง ที่ยิ่งห่างเหิน ออกไป ยิ่ง กว่า นั้น ก็ดี, เพราะ อยู่ ในนักษัตร กรอบวันที่ หรือปฏิทินของตนเอง อย่างไร นั้น, ครั้งเมื่อ สมมติว่า หรือ ถ้าจริง ๆ เราสมมติว่า เรานี้ หรือ สรรพวิญญาณ์ ทุกสิ่ง อันกองแห่งขันธ์ หรือ สังขารเป็น ที่จริง มันออกมาจากปฏิทิน หรือ อย่างอีกนัย หนึ่ง อย่าง พวกนักบวชเรานี้ ก็มักที่จะคิด จะจินตนาการ อยู่อย่างแท้จริง และจริงใจ ว่า เมื่อ ได้เว้นจากพรหมลิขิตเสียแล้ว ที่ แท้ สรรพวิญญาณ์ จิตคิด กองขันธ์ สังขาร ทั้งปวง เรานี้ พึงคง แต่ ‘ออกมาจากพระไตรปิฎก’ หรือไม่ก็ปฏิทิน ชนิดที่อยู่ในพระไตรปิฎก, ดังนี้ แหละ นั่นเอง จึง อาตมา ต้องโน้ม แลชอบใจ ที่ จะมี ความมุ่งมาดปรารถนา มีมโน มีความน้อมนึก ฝันใฝ่ ใฝ่ฝัน แต่อยากที่จะกลับคืนเข้าไป ในพระไตรปิฎก ตลอดไป คือ กระทำนิพพาน หรือปรินิพพานในนั้น ให้ถึงความสมบูรณ์บริบูรณ์สิ้นไป, เพราะ ไม่มี เหตุผล ที่ น่าชอบใจ ใด ๆ ทั้ง นั้น ที่น่าชอบใจ, อาตมา คิดว่า ไม่มี ที่จะต้อง น่าชอบใจ ยิ่งกว่านี้ หรือ หย่อนกว่านี้ ได้เลย, เพราะ เมื่อ ซักซ้อม ไล่เลียง ไป ว่า จิตเดิมแท้ มันก็จะต้อง คิด ต้องพิจารณาว่า จิตเดิมแท้ อยู่ที่ไหนด้วย โดย ฐาน ที่เป็น ประมาณ เป็น อนุมาน เป็น นิรุตติ, อัน ย่อม สรุปว่า หาต้นไม่พบ หาปลายไม่พบ ฉะนั้น ก็จะต้อง เป็นจิตอนันต์ เป็นวัตถุอนันต์ ไปอย่างนี้ เท่านั้น, ดังนั้น ตาม คำปฏิญาณ ที่ อาตมา ปฏิญาณ และตั้งปรารภเหตุ ต่อ อภิวัตถุ คือ พระไตรปิฎก (ฉบับพิเศษ ฉบับที่เป็นวัตถุ ในเทคโนโลยีอินเทอร์เน็ต) มาตั้งแต่แรก ทำความรู้จัก และเข้าถือ เอาความ ซึ่ง อภิสัญญา ปวงนี้, อาตมา ตั้ง ปณิธาน หรือให้มโนปณิธานว่า ‘จะกระทำชื่อให้เป็นจริง จะทำปฏิญาณให้เป็นจริง’ แล้ว ก็พิจารณา จ่อ จด ตรวจกองขันธ์ กองสัญญาวัตถุ ปวงนี้ มา กว่า ๑๐ ปี แล้ว ว่า ถ้า ต้น! กับ ปลาย! มันไม่ผสาน! มันเรรวน ปรวนแปร จากกัน แล้ว ความ สำเร็จ! เผล็ดผล ก็ย่อม จะไม่มี อย่างแน่แท้ทีเดียว, เช่นนี้ ก็จึง ต้อง สังเคราะห์ หรือ หาทาง สังเคราะห์ วิจัย! เสีย ให้จงได้ว่า ปฏิทิน! ที่อยู่ใน สารูป โดยปริยาย และนิปปริยาย แห่งคัมภีร์ พระไตรปิฎก ดังกล่าวนี้ คือ โคจร หรือ อาทิ ขณะ! แห่ง โคจร ของ ปฏิทิน อะไร? ของ หมู่ดาว นักษัตรอะไร?, คือ ด้วยปรกติ ในทาง สมมติ ของภาพจำลองการฝึก ที่ใหญ่ ยิ่งขึ้น เราก็ย่อมต้องทราบอยู่แล้วว่า ‘ดาวนิรุตติ!’ หรือ อาณัติสัญญา ที่สถิต อยู่ ณ ท้อง ฟ้า นภากาศ ฉะนั้น นิรุตติ! อยู่ตรงไหน?, ซึ่ง ตาม ความหมาย แห่งชื่อ เรียก คือ อาณัติกสัญญา ดังนี้เอง ที่ จะต้อง นำเข้าไปสอด รับ และผสานกัน กับ นิรุตติ! ที่ให้ สัญญาญาณ อยู่ในพระไตรปิฎก, คือ เมื่อ เรา จะเข้าไปในนั้น นิพพาน ในนั้น หรือ กระทำปรินิพพาน ในนั้น เราจำเป็นที่จะต้องรู้อย่างนี้, หรือ ที่จะบอกว่า ตัวเรา คือพระไตรปิฎก! เช่นนี้ ก็น่าที่จะบอกได้, คือ อาตมา เห็นว่า ถ้าตัวเราเป็นพระไตรปิฎก มันก็จะต้อง แยก ออก ได้ ๓ ตรรกะ (ตะกร้า) อยู่ตลอดเวลาด้วย, หรือ แยก โดยนัย ภาคพื้นถิ่น ภาษาพื้นถิ่น หรือ ภาษาสุวรรณภูมิ ก็พึง น่าที่ จะแยก กองขันธ์ หรือ สังขารนี้ ได้ว่า มัน คือ ภาวะ ของ ๓ เส้น, ๓ จุด, ๓ โค้ง, หรือ ๓ หยัก, หรือ เป็น ๓ ตะกร้า อยู่ได้อย่างไร? โดยฐาน ที่ต้อง ประจุ ภพ! และ สัมปรายภพ! ทั้งปวง ที่มีอยู่ ทั้งหมด เพียงนี้”; 5 เมษายน 2568 เวลา 15:03

แสดงความคิดเห็น

PHISUT AKSON

👉 Rai Kan Khong Phutthanachak Nan 👈

6 ความคิดเห็น:

คลังบทความของบล็อก

网页浏览总次数