นางธรรมทินนาแง้มหน้าต่างพลางมองไปที่ถนนเห็นเหตุการณ์ใน
การมาของเขาแล้วก็คิดว่า “นี่อะไรกันหนอ” เมื่อยืนที่หัวบันไดทำการต้อน
รับเขาพลางก็เหยียดมืออาทิผิด สระ ยื่นออกไป. อุบาสกกลับหดมือของตนเสีย. นางคิด
ว่า “เราจงรู้ในเวลารับประทานอาหารมื้อเช้า”. แต่ก่อนอุบาสกย่อมรับ
ประทานพร้อมกันกับนาง แต่วันนั้น ไม่ยอมมองนาง ทำราวกะว่าโยคาวจร
ภิกษุ รับประทานคนเดียวเท่านั้น. นางคิดว่า “เวลานอนเราจะรู้” อุบาสก
ไม่ยอมเข้าห้องพระศรีนั้น, สั่งให้จัดห้องอื่นให้ตั้งเตียงน้อยที่สมควรแล้วนอน.
อุบาสิกามาคิดว่า “อะไรกันหนอ เขามีความปรารถนาข้าง
นอก หรือคงถูกผู้ชอบยุแหย่คนใดคนหนึ่ง ยุให้แตก ? หรือว่า เรานี่แหละ
มีความผิดอะไรๆ” แล้วก็เกิดเสียใจอย่างแรง ตัดสินใจว่า “ตลอดเวลาวัน
สองวันที่เขาอยู่นี่แหละ จะต้องรู้ให้จนได้” แล้วจึงไปสู่ที่บำรุงเขาไหว้แล้วก็ยืน
อยู่. อุบาสกถามว่า “ธรรมทินนา ทำไมจึงมาผิดเวลาล่ะ”
ธรรม. “ค่ะ ลูกเจ้า. ดิฉันมา, ท่านไม่เหมือนคนเก่า, ขอถามหน่อย
เถิดค่ะว่า ท่านมีความปรารถนาภายนอกหรือคะ?”
อุ. “ไม่มีหรอก ธรรมทินนา.”
ธรรม. “มีใครอื่นเป็นคนยุแหย่หรือคะ”
อุ. “แม้นี้ก็ไม่มี”
ธรรม. "เมื่อเป็นเช่นนั้น ตัวดิฉันเองคงจะมีความผิดไรๆ หรือคะ?"
อุ. “ถึงเธอเอง ก็ไม่มีความผิด”
ธรรม. “แล้วทำไมท่านจึงไม่ทำแม้เพียงการพูดจาปราศรัยตามปกติ
กับดิฉันเล่าคะ”
เขาคิดว่า “ชื่อว่าโลกุตตรธรรมนี้เป็นภาระหนัก ไม่พึงเปิดเผย แต่ถ้า
แลเราไม่บอก, ธรรมทินนานี้จะพึงหัวใจแตกตายในที่นี้เอง” เพื่ออนุเคราะห์
การมาของเขาแล้วก็คิดว่า “นี่อะไรกันหนอ” เมื่อยืนที่หัวบันไดทำการต้อน
รับเขาพลางก็เหยียด
ว่า “เราจงรู้ในเวลารับประทานอาหารมื้อเช้า”. แต่ก่อนอุบาสกย่อมรับ
ประทานพร้อมกันกับนาง แต่วันนั้น ไม่ยอมมองนาง ทำราวกะว่าโยคาวจร
ภิกษุ รับประทานคนเดียวเท่านั้น. นางคิดว่า “เวลานอนเราจะรู้” อุบาสก
ไม่ยอมเข้าห้องพระศรีนั้น, สั่งให้จัดห้องอื่นให้ตั้งเตียงน้อยที่สมควรแล้วนอน.
อุบาสิกามาคิดว่า “อะไรกันหนอ เขามีความปรารถนาข้าง
นอก หรือคงถูกผู้ชอบยุแหย่คนใดคนหนึ่ง ยุให้แตก ? หรือว่า เรานี่แหละ
มีความผิดอะไรๆ” แล้วก็เกิดเสียใจอย่างแรง ตัดสินใจว่า “ตลอดเวลาวัน
สองวันที่เขาอยู่นี่แหละ จะต้องรู้ให้จนได้” แล้วจึงไปสู่ที่บำรุงเขาไหว้แล้วก็ยืน
อยู่. อุบาสกถามว่า “ธรรมทินนา ทำไมจึงมาผิดเวลาล่ะ”
ธรรม. “ค่ะ ลูกเจ้า. ดิฉันมา, ท่านไม่เหมือนคนเก่า, ขอถามหน่อย
เถิดค่ะว่า ท่านมีความปรารถนาภายนอกหรือคะ?”
อุ. “ไม่มีหรอก ธรรมทินนา.”
ธรรม. “มีใครอื่นเป็นคนยุแหย่หรือคะ”
อุ. “แม้นี้ก็ไม่มี”
ธรรม. "เมื่อเป็นเช่นนั้น ตัวดิฉันเองคงจะมีความผิดไรๆ หรือคะ?"
อุ. “ถึงเธอเอง ก็ไม่มีความผิด”
ธรรม. “แล้วทำไมท่านจึงไม่ทำแม้เพียงการพูดจาปราศรัยตามปกติ
กับดิฉันเล่าคะ”
เขาคิดว่า “ชื่อว่าโลกุตตรธรรมนี้เป็นภาระหนัก ไม่พึงเปิดเผย แต่ถ้า
แลเราไม่บอก, ธรรมทินนานี้จะพึงหัวใจแตกตายในที่นี้เอง” เพื่ออนุเคราะห์
๑๙/๕๑๓/๓๓๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น